Camino

Na het onderzoek in Maarn besloot ik om er voor een langere tijd op uit te trekken: ‘Cross borders’ ditmaal. Zo kon ik wat perspectief krijgen op het bestaan in Nederland. Afgelopen december voelde ik al dat die mogelijkheid er was, maar het was rond april dat ik stond te springen om daadwerkelijk op reis te gaan. Na ruim een maand ben ik nu weer terug van een bijzondere wandelreis door Spanje, daar waar vele routes naar Santiago de Compostella leiden: De Camino de Santiago. Voor wie de Camino niet kent, het is een populair netwerk van Pelgrimsroutes die naar het altaar van Jakobus de Meerdere, een van de twaalf apostelen, leidt. Het was een bijzondere en persoonlijke reis die mij veel inzicht hebben gegeven over mens-zijn. In dit verhaal wil ik jullie echter meenemen in de bijzondere natuurverschijnselen die ik onderweg tegengekomen ben. De wandeling zat er namelijk vol mee! Gelukkig heb ik een oude hobby mogen herontdekken, fotografie. Zo heb ik tijdens de wandeling veel foto’s gemaakt die ik hier met jullie wil delen. Mensen vroegen of de camera niet te zwaar was om die 800+ km mee te tillen, maar het was het waard! Zie hier de impressies van mijn reis.

De wandeling vindt zijn beginsel in San Sebastian van de Provincie Baskenland. Hier loopt de Camino del Norte. De geschiedenis van de Baskische cultuur schijnt in mysterie te zijn verhuld. De wandelaars hier noemen het ook wel “het Schotland van Spanje” vanwege zijn ruige kliffen en gematigd zeeklimaat. De eerste dag wandelen is dan ook gelijk in de regen en stemt mij blij verrast: Ik hou van regen! Lekker fris en niet die klamme warmte. Maar vooral krijgt het landschap er een ruige twist van die mij goed bevalt zo in het begin. Het voelt alsof ik tot een langere afstand in staat ben dan wanneer de zon had geschenen. Beblubberde paadjes maken de wandeltocht opeens een spel: niet uitglijden. En met de gigantische oceaan constant aan je rechterhand kan je geen fouten maken op de route. Geeft rust in je hoofd. De kliffen zijn vrij woest en steken woedend af tegen de lieflijk door schapen begraasde graslandjes die erbovenop groeien. Ook is het het seizoen waarop veel orchideeën tevoorschijn komen en zo de graslandjes hun finishing touch geven. Voornamelijk de Brede tongorchis springt snel in het oog met zijn onderlip.

De reis vervolgt zich. Dagenlang ben ik aan het lopen. De eerste spierpijn is uit mijn lichaam verdwenen. Ik had niet van tevoren getraind of zoiets, dus m’n lichaam moet zich snel aanpassen aan de fysieke omstandigheden. Elke dag brengt iets nieuws: Vele ontmoetingen met mens en dier. Landschappen veranderen. Soms loop ik alleen, soms met reisgenoten. Opvallend qua bomenlandschap is de Eucalyptusboom. Of, nou ja, niet opvallend, het zijn er vooral erg veel. Ze domineren vaak het bosaanzicht. Als het niet een plantage is, dan is het wel ‘een plaag’. Toch zijn het mooie bomen. Kaarsrecht met afgebladderde bast. Als je de bast ervan aftrekt, schieten er allerlei beestjes weg. Ze herbergen dus wel degelijk wat biodiversiteit! In tegenstelling tot mijn verwachting voor een exotische bomensoort. De geur is voornamelijk heel bepalend voor de Camino ervaring. Een ‘broeierigzoet’ bedwelmend & penetrante geur zou ik zeggen. Niet zoals in de winkel, want hier ligt een soep van dagenlang afgevallen blad en zaad op de grond.

In Cantabrië nemen de rotsen en bergen toe. Ook staat er vandaag iets te gebeuren: Een mystieke waas van mist trekt zich uit over de omgeving. Ook boven zee maakt de waas zich op. Langzaam maar zeker verstilt elk stukje landschap door de dempende waterdruppeltjes. Er zijn geen wolken die de zon tegenhouden waardoor alle entiteiten van een lichte gloed worden voorzien. Iets in mij zegt dat ik vandaag in deze mystieke omgeving wil verblijven. Er zijn opeens overal geheimen. Elke stap die je zet kan weer nieuwe verassingen onthullen. Omgekeerd ben ik ook een verrassing wanneer ik me inbeeld dat ik iets laat schikken door op te doemen uit de mist. Een paar uur duurt het, gefascineerd stapje voor stapje verplaatsen door deze situatie. De koebellen rammelen mooi door, zowel om de nekken van koeien als die van schapen en geiten.

Ik vervolg de wandeling. De woestheid van de rotsen neemt alsmaar toe. Maar nog iets lijkt toe te nemen: de biomassa van sommigen ‘boom-individuen’. Op de route staan hier en daar plotseling monsterlijke brokken boom. Het zijn meestal tamme kastanjes. Complete stoepranden worden verzwolgen door de krachtige wortels van deze bomen. De oudheid ervan kan ik niet inschatten, maar ze zullen ouder zijn dan 200 jaar. Misschien wel 400. Mooie gruwelen die zich soms onderdeel weten te maken van de bestrating. Het onderscheid tussen hout en steen wordt ons soms lastig gemaakt. Levende monumenten waarlangs vele wandelaars voorbijgaan

‘De Camino is oneindig’ lijkt het. Elke stap is weer een nieuwe dimensie. Soms zijn de landschappen gedegradeerd en dan loop ik merkbaar minder prettig. Maar de wandeling heeft wel iets weg van verruiging. Het is minder aangeharkt dan in Nederland en dat bevalt me wel. Pogingen tot ‘aanharken’ worden wel gedaan, maar dat is zichtbaar moeilijker. Zulke grote stukken land vallen bijna niet te temmen en elke poging daartoe voelt heel knullig zo tussen de bergen. Veel mensen ervaren de degradatie dan ook niet als dusdanig. De uitgestrektheid lijkt op wat men dan als mooi ervaart. En dat is ook wel een beetje zo…
Buen Camino!

Op deze website lees je de verhalen die zijn ontstaan tijdens ons trans-disciplinaire ‘verwonderzoek’. We proberen via een samen-leren netwerk een basis te leggen voor een frisse kijk op natuur. Elke vorm van kennis wordt hierin meegenomen: Natuurwetenschappelijk, Sociale wetenschap, Lokale kennis, Spirituele kennis, Ervaring, Kunst & De kennis van de natuur zelf.